Dni troski o Stworzenia są obchodzone we Włoszech już po raz ósmy. W tym roku ich hasło brzmi „Rodzina wychowuje do strzeżenia stworzenia” i towarzyszy jej franciszkańskie orędzie ogłoszone w Asyżu. Swą decyzją ustanowienia specjalnego dnia ochrony środowiska i troski o stworzenie włoscy biskupi włączają się w ekologiczne inicjatywy ekumeniczne. Przygotowaniem tegorocznych obchodów było zorganizowane 31 sierpnia 2013 w Sacro Convento w Asyżu sympozjum „Strzec stworzenia dla przetrwania przyszłości”, zorganizowany przez Franciszkański Zakon Świeckich i Młodzież Franciszkańską.
Sympozjum o charakterze interdyscyplinarnym było podzielone na dwie części: pierwsza, typowo ekologiczna zatytułowana „Strzec i kultywować stworzenie dla możliwej przyszłości”, oraz druga, o wyraźnym charakterze duchowym: „Wychowywać do strzeżenia stworzenia na przykładzie św. Franciszka z Asyżu”.
Z tej okazji franciszkańscy organizatorzy wystosowali apel, który jest syntezą praktyczną przesłania biskupów włoskich, wystosowanego z tej okazji w tegoroczną uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, 7 czerwca. Oto treść franciszkańskiej syntezy orędzia:
Drodzy Bracia,
z okazji VIII Dnia troski o stworzenie, który przeżywamy we włoskim Kościele w 2013 r. pod hasłem „Rodzina wychowuje do ochrony stworzenia”, pragniemy jako Franciszkański Zakon Świeckich i Młodzież Franciszkańska wskazać kilka wskazówek dla jak najlepszego jej przeżywania.
Jak przypomina nam tekst Konferencji Episkopatu Włoch, ochrona lub zniszczenie stworzenia zależą od nas, od naszej zdolności i mądrości właściwych wyborów życiowych. Papież Franciszek wezwał nas ostatnio do kultywowania i strzeżenia zarówno więzów między nami i środowiskiem, jak i tych jakie łączą wszystkich ludzi, mieszkańców świata. Ale można pytać, kto nam pomoże i wybierać i strzec mądrze?
Pomocą może nam być nasza rodzina. Każdy z nas ma rodzinę własną lub przybraną, gdzie dojrzewamy do podejmowania ważnych decyzji. Gaudium et spes 52 definiuje rodzinę jako „szkołą bogatszego człowieczeństwa” – jest ona fundamentem społeczeństwa, ponieważ w niej różne pokolenia spotykają się i pomagają sobie nawzajem w osiągnięciu mądrości ludzkiej oraz łączą prawa osoby z wymogami życia społecznego.
Kultura troski, której uczymy się w rodzinie, opiera się na darmowości, wzajemności i na naprawianiu zła. Oto więc bracia małe gesty, które chcemy Wam zaproponować dla obchodzenia dnia troski o stworzenie:
postawić na nowo w centrum Słowo, aby pomnożyło mądrość w naszym życiu i prowadziło nasze wybory np. poprzez czytanie Ewangelii przed niedzielnym obiadem;
żyć gestami bezinteresowności, autentyczności i dyspozycyjności np. ofiarując pokorną posługę w rodzinie wobec rodziców, braci, krewnych;
dbać o wzajemność w dialogu szanującym odmienność… rozmawiajmy o nas, o naszym życiu, o naszych projektach, aby nasi drodzy pomogli nam w naszych wyborach, słuchając siebie nawzajem;
uczyć się naprawiać zło, zwyciężając egoizm: np. odkrywając zranienia, które sprowokowaliśmy w rodzinie naszym zachowaniem.
Aby dokonać tego wszystkiego, musimy oczywiście znaleźć czas dla pogłębienia naszych relacji z bliskimi. „Stracimy ten czas” ale zyskamy coś więcej i zapewne odzyskamy go potem w jakimś geście miłości i uwagi innych. W ten sposób rodzina stanie się zaprawdę szkołą troski o stworzenie, o bliźnich i nasze relacje z całym światem.
Święto Stworzenia jest już od wielu lat celebrowane w kilku różnych Kościołach chrześcijańskich. II Europejskie Zgromadzenie Ekumeniczne w Grazu w 1997 zachęcało, aby Kościoły wprowadziły do życia kościelnego świętowanie Dnia Stworzenia, promowały odpowiedzialne style życia i zachęcały do ekologicznej aktywności. Pierwszy do kalendarza liturgicznego wprowadził je Patriarcha Konstantynopola Dymitr w 1998 r. proponując dzień 1 września.
Włoski Kościół oprócz celebracji w dniu 1 września zachęca również do modlitwy w intencjach ekologicznych w kolejne niedziele września, do pogłębienia swej wiedzy na tematy związane zarówno z sytuacjami kryzysu ekologicznego, jak i z biblijno-teologiczną wizją świata stworzeń. Proponuje również refleksję etyczną nad osobistym stosunkiem do dóbr przyrody i rachunek sumienia uwzględniający "ekologiczne" grzechy.
sj
