Są książki o świecie przyrody, których nie otwieram latami, ale często zaglądam, czy stoją na swoich miejscach w bibliotece. Na przykład „Zielony świat Tatr” Zofii Radwańskiej-Paryskiej, „Dolinami rzek” Zygmunta Glogera albo Józefa Rostafińskiego „Przewodnik do oznaczania roślin”. Niedawno przybyła mi kolejna pozycja do tego zbioru książek, których obecność sprawia, że czuję się u siebie. To „Roślinny kabaret. Botanika i wyobraźnia” Richarda Mabeya - gruby i pięknie wydany tom esejów. Już po lekturze wstępu i pierwszych rozdziałów odkryłem że jej nowość tym jest dla mnie milsza, że prowadzi mnie w aurę książek, które mnie formowały w dzieciństwie.

Podczas wakacyjnej podróży przez czeskie Morawy zadziwił mnie prawie zupełny brak śladów ostatniej wojny. Tylko w nielicznych wsiach mały pomniczek przypominał nazwiska paru ofiar. W miastach, jak Ołomuniec i Kromierzyż, nie znalazłem i takich śladów. Podróżując z przyjaciółmi rozmawiałem o tym, że zniszczenia, jakie przynosi wojna są czasem wielokrotnie groźniejsze i rozleglejsze od tych ekologicznych klęsk, które powodują ludzie przez swoją chciwość, egoizm, brak wiedzy, a także przez ubóstwo. Wiemy, jak w Polsce wojna zaszkodziła lasom, rzekom, naszym miastom. W Albanii strach przed wojną rozrzucił po całym terytorium dziesiątki tysięcy bunkrów – brzydkich betonowych bąbli. W Afganistanie codziennością są pola minowe zamieniające wielkie obszary pięknych krajobrazów w śmiertelne pułapki. Zbędnie jest mówić także o tym, jakie rany zadało Japonii uderzenie atomowe, jak przygotowania do wojny jądrowej zniszczyły – i niszczą jeszcze – wielkie obszary Rosji, wysp Pacyfiku, pustyń w Stanach Zjednoczonych.