Kryzys ekologiczny jest wezwaniem do nawrócenia ekologicznego, bo bycie obrońcami dzieła Bożego stanowi istotną część uczciwego życia – głosi abp Stanisław Gądecki z okazji stulecia Lasów Państwowych. Nawiązując do ekoencykliki papieża Franciszka, przekonywał, że człowiek powinien troszczyć się o świat, rozwijać własną kreatywność i entuzjazm, dbać o ekologię środowiska naturalnego i ekologię serca. Zauważył też, iż problem ekologiczny dotyka każdego człowieka, jest problemem społecznym i nie wystarczy indywidualne zaangażowanie, lecz konieczne jest połączenie wszystkich sił i jedność w działaniu.

Fragment homilii abp. Stanisława Gądeckiego w czasie uroczystej Mszy św.
w katedrze poznańskiej 1 lutego 2020 r. 
z okazji 100-lecia Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu

OWE CUDA NATURY SĄ DZIEŁEM SAMEGO TWÓRCY PIĘKNA

Lasy Państwowe to wielkie, wspólne dobro każdego kraju. Regulują one czystość powietrza, retencjonują wodę, są naturalną osłoną przeciwwietrzną chroniąca gleby przed erozją, regulują warunki klimatyczne w jakich żyje człowiek. Są miejscem odpoczynku i rekreacji, zbioru płodów leśnego runa, oraz produkcji cennego produktu odnawialnego, jakim jest drewno.

Pondto lasy są też swoistą „świątynią”, która ułatwia nam kontakt z Bogiem objawiającym się w dziele przyrody. O tym aspekcie lasu mówił swego czasu św. Jan Paweł II we włoskich Dolomitach: „Patrząc na łąki, lasy, źródła i wznoszące się ku niebu szczyty, wszyscy odczuwamy pragnienie, by dziękować Bogu za Jego wspaniałe dzieła i wsłuchując się w głos przyrody, słowami modlitwy wyrazić nasz zachwyt… Owe cuda natury są dziełem samego Twórcy piękna. Skoro wprawia nas w podziw ich istnienie i działanie, o ile bardziej potężny jest Ten, który je stworzył. Bowiem poprzez wielkość i piękno stworzeń   poznajemy Stwórcę” (Jan Paweł II, Homilia do leśników, Włoskie Dolomity – 12.07.1987). Jeden z leśników powiedział, ja nie muszę się zastanawiać nad tym, czy Pan Bóg istnieje, wystarczy, że pójdę do lasu. Dzięki tej niepowtarzalnej atmosferze las sprzyja kontemplacji, oczyszcza człowieka duchowo, sprawia, że inaczej patrzy on na swoje życie. Znajduje to swoje odbicie w życiu leśników – ludzi wrażliwych, pokornych i solidarnych.

Przeżywając dzisiaj 100. rocznicę istnienia Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu, chciałbym podjąć wspólną refleksję nad dwoma sprawami: nad historią i nad nawróceniem ekologicznym. [...]

2. NAWRÓCENIE EKOLOGICZNE
Drugi temat to nawrócenie ekologiczne. 100. Lecie Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych to dla leśników również problem nawrócenia ekologicznego. Wprawdzie problem ten dotyczy prawdopodobnie w znacznie poważniejszym stopniu innych zawodów, to jednak konieczność upowszechnienia postawy szacunku wobec tych cennych zasobów naszej ojczyzny dotyczy także leśników. Ochrona i rozwój lasów ma przecież podstawowe znaczenie dla utrzymywania i przywracania w przyrodzie niezbędnej, życiowej równowagi. Każdy człowiek – nie tylko leśnik – ma obowiązek wystrzegać się inicjatyw i czynów, które mogłyby przynieść szkodę temu środowisku naturalnemu, jakim są lasy.

a. „panować”
Na ten problem wskazuje pośrednio już opis stworzenia z Księgi Rodzaju. Opis ten zakłada, że ludzka egzystencja opiera się na trzech podstawowych ściśle ze sobą powiązanych relacjach: na relacji z Bogiem, z innymi ludźmi i z ziemią. Według Biblii te trzy istotne relacje uległy zerwaniu nie tylko zewnętrznie, ale również w nas samych. Tym zerwaniem jest grzech. Harmonia między Stwórcą, ludzkością a całym stworzeniem została zniszczona, ponieważ człowiek usiłował i ciągle jeszcze usiłuje zająć miejsce Boga, odmawiając uznania siebie samego za stworzenie ograniczone. W rezultacie pierwotna  harmonijna relacja między człowiekiem a naturą przerodziła się w konflikt (por. Rdz 3,17-19).

Fakt ten wypaczył też sens nakazu „panowania” nad ziemią („Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi” – por. Rdz 1,28). Błędnie interpretując ten nakaz, człowiek zaczął traktować „panowanie” nad ziemią jako bezlitosną eksploatację natury. Tymczasem nie jest to poprawna interpretacja tego nakazu, jak rozumie go Kościół. Z nakazu czynienia sobie ziemi poddaną nie wynika wcale absolutne panowanie człowieka nad innymi stworzeniami. Teksty Pisma świętego zachęcają nas raczej do „uprawiania i doglądania” świata (por. Rdz 2,15). „Uprawianie” znaczy kultywowanie ziemi, a „doglądanie” to nic innego jak chronienie jej, strzeżenie, zachowywanie, bronienie, czuwanie. Zakłada to relację odpowiedzialnej wzajemności między człowiekiem a naturą. Wspólnota może wziąć z dóbr tej ziemi to, czego potrzebuje dla przeżycia, ale ma jednocześnie obowiązek chronienia jej i zapewnienia, by nadal była ona płodna dla przyszłych pokoleń (por. Laudato si', 66-67).

W żadnym przypadku Biblia nie daje podstaw do despotycznego antropocentryzmu, który nie interesuje się losem innych stworzeń. Człowiek obdarzony inteligencją musi szanować prawa natury i tę delikatną równowagę, jaka istnieje między bytami tego świata. Prawodawstwo biblijne stanowczo nakazuje człowiekowi szacunek do innych istot żywych: „Jeśli zobaczysz, że osioł twego brata albo wół jego upadł na drodze - nie odwrócisz się od nich, ale z nim razem je podniesiesz (Pwt 22,4). Podobnie odpoczynek siódmego dnia jest proponowany nie tylko dla ludzi, ale także „aby odpoczęły twój wół i osioł” (Wj 23,12). Kościół nie twierdzi wcale, że inne stworzenia są całkowicie podporządkowane dobru człowieka, jak gdyby nie miały one wartości samej w sobie i jakbyśmy mogli nimi dysponować do woli. „Każde stworzenie posiada swoją własną dobroć i doskonałość [...] Różne stworzenia, [...] w ich własnym bycie, odzwierciedlają, każde na swój sposób, jakiś promień nieskończonej mądrości i dobroci Boga. Z tego powodu człowiek powinien szanować dobroć każdego stworzenia, by unikać nieuporządkowanego wykorzystania rzeczy (por. LS, 69).

b. nawrócenie ekologiczne
Niektórzy chrześcijanie drwią z troski o środowisko naturalne. Inni są bierni i niechętnie zmieniają swoje przyzwyczajenia. Tymczasem dzisiejszy kryzys ekologiczny jest wezwaniem do głębokiego wewnętrznego nawrócenia. Potrzebujemy nawrócenia ekologicznego, bo bycie obrońcami dzieła Bożego stanowi istotną część uczciwego życia (por. LS, 217).

Aby sprostać złożonej sytuacji przed jaką staje współczesny świat – twierdzi papież Franciszek - nie wystarczy tylko to, by każdy z nas był lepszy. Na problemy społeczne odpowiada się więziami wspólnotowymi, a nie samą sumą dóbr indywidualnych. Potrzebne jest połączenia wszystkich sił i jedność w działaniu. Nawrócenie ekologiczne - niezbędne do stworzenia dynamiki trwałej zmiany – winno więc być nawróceniem wspólnotowym (por. LS, 219).

Nawrócenie ekologiczne winno pobudzać nas do szczodrej i serdecznej troski o świat, który jest darem otrzymanym dzięki miłości Ojca. Winno nas ono prowadzić do rozwijania własnej kreatywności i entuzjazmu, do ofiarowania siebie Bogu jako „ofiary żywej, świętej, Bogu przyjemnej” (por. Rz 12,1); (por. LS, 220). Trzeba więc, abyśmy nie tylko dbali o ekologię środowiska naturalnego, ale również o ekologię naszych serc.

Skoro Bóg stworzył świat, wpisując weń pewien ład i dynamizm, to człowiek nie ma prawa tego ignorować. Gdy czytamy w Ewangelii o ptakach, z których „żaden nie jest zapomniany w oczach Bożych” (por. Łk 12,6), to czy będziemy zdolni do znęcania się nad nimi i wyrządzania im zła? Czyż nie trzeba obudzenia w sobie tego cudownego braterstwa z całym stworzeniem, którym tak wspaniale promieniował święty Franciszek z Asyżu? (por. LS, 221).

ZAKOŃCZENIE
Módlmy się na koniec, o taką właśnie przemianę serc nie tylko leśników, ale wszystkich naszych rodaków.

Panie Boże w Trójcy Jedyny, piękna Wspólnoto nieskończonej miłości,
naucz nas kontemplowania Ciebie w pięknie wszechświata, gdzie wszystko nam mówi o Tobie.
Obdarz nas łaską wewnętrznego zjednoczenia ze wszystkim, co istnieje.
Daj nam w tym świecie stać się narzędziem Twojej miłości
Obejmij nas swoją mocą i światłem, abyśmy chronili wszelkie życie,
aby nadeszło Twoje Królestwo sprawiedliwości, pokoju, miłości i piękna. Amen.

Tekst homilii za: archpoznan.pl.