Naukowcy mówią o “przełomie” i “gwałtownych zmianach klimatu”. Liderzy polityczni mówią o „wyzwaniach”, które są przed nami. Pismo Święte mówi o kryzysie ludzkości i wybaczającej wszystko łasce Boga. Wszystkie trzy źródła zgadzają się co do jednego: przyjdzie czas, gdy będziemy musieli zmierzyć się z konsekwencjami; przyjdzie czas, kiedy będzie po prostu za późno – pisze patriarcha Bartłomiej z okazji 19 Konwencji ONZ ds. zmian klimatu. Publikujemy treść całego listu do uczestników szczytu klimatycznego. – Pracujmy wspólnie: dajmy Ziemi możliwość wyleczenia i żywnienia a nas..

List Jego Świątobliwości Patriarchy Ekumenicznego Bartłomieja do uczestników i gości XIX Konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu (Warszawa, listopad 2013):

Konferencja odbywa się zaraz po publikacji ważnego raportu Międzyrządowego Panelu Klimatycznego (IPCC), który ostrzega, że musimy natychmiast zwrócić uwagę na niepokojącą eskalację zmian klimatu, aby uniknąć katastrofalnych skutków.

Naukowcy mówią o “przełomie” i “gwałtownych zmianach klimatu”. Liderzy polityczni mówią o „wyzwaniach”, które są przed nami. Pismo Święte mówi o kryzysie ludzkości i wybaczającej wszystko łasce Boga. Wszystkie trzy źródła zgadzają się co do jednego: przyjdzie czas, gdy będziemy musieli zmierzyć się z konsekwencjami; przyjdzie czas, kiedy będzie po prostu za późno.

Na pierwszy rzut oka może się wydać dziwne, że głowa instytucji religijnej o wartościach „sakralnych” może być tak głęboko zaangażowany w kwestie „świeckie”. Koniec końców, co ma wspólnego ratowanie planety ze zbawieniem duszy? Powszechnie się uważa, że globalne zmiany klimatu i wykorzystanie resursów przyrodniczych to sprawy, które dotyczą głównie polityków, naukowców i technokratów. W najlepszym przypadku, uważa się je za kłopot grup interesu, przyrodników czy aktywistów.

Tym nie mniej, nie ma dwóch sposobów patrzenia ani na świat, ani na Boga. Nie ma różnicy między troską o dobro człowieka i troską o ochronę ekologii. Sposób, w jaki jesteśmy związani z przyrodą jako stworzenie odzwierciedla sposób, w jaki wierzymy w Boga jako Stwórcę wszystkiego. Nasza wrażliwość na otaczający nas świat jasno oddaje, jak święte jest dla nas to, co boskie.



Co więcej, naukowcy szacują, że ci najbardziej poszkodowani przez globalne ocieplenie w przyszłych latach, to właśnie ci, którzy nie będą mogli sobie na to pozwolić. Zgodnie z Ewangelią św. Mateusza, pytania, które zostaną nam zadane w chwili ostatecznego rozliczenia sumienia nie będą dotyczyły poprawnego naszych obrzędów religijnych, lecz tego, czy daliśmy jeść głodnym, daliśmy pić spragnionym, przyodzialiśmy nagich, odwiedziliśmy chorych i uwięzionych.

Nasza lekkomyślna konsumpcja zasobów ziemi – energii, wody i lasów – grozi nam nieodwracalną zmianą klimatu. Spalając więcej paliwa niż to jest potrzebne w przeludnionym mieście, możemy się przyczynić do posuchy lub powodzi tysiące mil stąd. Aby odzyskać planetę, potrzebujemy duchowego światopoglądu, dającego płodność i prostotę, pokorę i szacunek. Musimy ciągle być świadomi wpływu naszych działań na całe stworzenie. Musimy skupić się na tym, czego potrzebuje planeta zamiast skupiać się na tym, czego chcemy. Musimy wybrać troskę o stworzenie; inaczej tak naprawdę nie troszczymy się o nic.

Próbując powstrzymać globalne ocieplenie, nareszcie przyznajemy na ile jesteśmy gotowi poświęcić cokolwiek z naszego egoistycznego i zachłannego stylu życia. Kiedy nauczymy się mówić: „Dość!”? Kiedy zrozumiemy, jak ważne jest dla nas to, żebyśmy zostawili tak niezauważalny ślad na planecie, jak tylko to możliwe, dla dobra przyszłych pokoleń?

Koniec końców, wszyscy jesteśmy w takiej samej sytuacji. Planeta pojednuje nas w sposób niepowtarzalny. Jeżeli nasze koncepcje pochodzenia lub sensu świata mogą się różnić, możemy się nie zgadzać co do ideologii społecznej lub politycznej, na pewno możemy się zgodzić co do swojej odpowiedzialności i obowiązku ochrony jego zasobów naturalnych – które nie są ani nieskończone ani łatwo dostępne – dla kolejnych pokoleń.

Nie jest za późno, abyśmy zareagowali – jako ludzkość i jako mieszkańcy planety. Możemy skierować ziemię do przyszłości naszych dzieci. Jednak nie możemy dłużej sobie pozwolić na zwłokę; już nie możemy sobie pozwolić na bycie obojętnymi. Świat jasno wyraził swoją opinię: przywódcy polityczni muszą więc działać niezwłocznie. Nie można dłużej przekładać terminów; brak jakichkolwiek decyzji i działań nie jest rozwiązaniem. Musimy wybrać. Teraz jest na to czas.

Patrzymy z nadzieją na wyniki szczytu w Warszawie; to dość proste, bo optymistycznie patrzymy na potencjał ludzkości. Pracujmy wspólnie; dajmy ziemi możliwość wyleczenia się i żywienia nas.

Biogram: Jego Świątobliwość Ekumeniczny Patriarcha Bartłomiej, przywódca duchowy 300 milionów chrześcijan prawosławnych, jest 270. nastepcą św. apostoła Andrzeja, który założył 2000-letnią Cerkiew Konstantynopolską. Pracował na rzecz pojednania Kościołów chrześcijańskich i porozumienia religijnego między wspólnotami wiernych. Jego wysiłek na rzecz promowania praw człowieka i tolerancji religijnej, a także pionierska praca dla pokoju na świecie i ochrony środowiska umieściła go na czele światowych wizjonerów, dając mu tytuł „Zielonego Patriarchy”. Przez tygodnik Time został okrzyknięty jedną ze stu najbardziej wpływowych osób na świecie, przyznano mu też Złoty Medal Kongresu USA (najwyższe odznaczenie państwowe USA). Jest autorem Obcując z Tajemnicą (wyd. Doubleday); swoje postulaty ekologiczne zawarł w Jako w Niebie, Tak i na Ziemi (wyd. Fordham).
Źródło: patriarchate.org, tłum. Anna Dyjakowska, cerkiew.pl